Odalis Martinez z Kalifornii jest mamą dwóch identycznych dziewczynek. Jej córki nie są jednak bliźniaczkami, zostały poczęte w odstępie pięciu dni. U tej mamy doszło do niezwykłego zjawiska - superfetacji. Więcej tematów związanych z ciążą i porodem na 25-letnia Odalis Martinez i jej mąż Antonio z San Pablo w Kalifornii długo starali się o dziecko. Para w połowie 2020 roku doświadczyła poronienia, gdy więc w listopadzie okazało się, że Odalis znów jest w ciąży, mimo obaw, nie posiadali się z radości. Byłam naprawdę szczęśliwa, bo znam wiele osób, które starają się o dziecko i im się nie udaje. Obawiałam się, że tak będzie też w naszym przypadku, ale na szczęście bardzo szybko się okazało, że zaszłam w kolejną ciążę- wyznała Odalis. Rodzice przeżyli szokNajlepsze miało jednak dopiero nadejść. Odalis podczas jednego z pierwszych badań USG dowiedziała się, że spodziewa się nie jednego dziecka, ale dwóch. I nie będą to bliźnięta. Okazało się, że u tej mamy doszło do rzadkiego zjawiska - superfetacji, która polega na tym, że drugie jajo zostaje uwolnione i zapłodnione podczas trwania pierwszej ciąży. Jej dzieci zostały poczęte w tym samym tygodniu, ale w odstępie pięciu dni. Zobacz wideo Jej pełnoetatowa matka powiedziała, że ??przybycie córek Lilo i Imeldy Martinez-Atoyac to „cud", ale przyznaje, że para wygląda tak podobnie, że ona i Antonio pomylili je ze sobą. W rzeczywistości duet wygląda tak podobnie, że Odalis mówi ludziom, że są bliźniakami, zamiast wyjaśniać prawdę. Dziewczynki są identyczneLilo i Imedla urodziły się 10 sierpnia 2021 roku i wyglądają jak bliźniaczki, chociaż technicznie bliźniaczkami nie są. Odalis mówi, że nie czują się na siłach tłumaczyć ludziom, jak to jest możliwe, nie chce im się wdawać w szczegóły: Mówimy, że są bliźniaczkami, nie musimy dzięki temu wyjawiać prawdy- powiedziała Odalis na łamach Dailymail. Tacie zdarza się pomylić córkiOdalis opowiedziała redakcji Dailymail, że jej mężowi zdarza się mylić córeczki:Antonio zajmował się jedną z dziewczynek przez godzinę i mówił do niej: "O Lilo to i tamto". Musiałam mu powiedzieć, że ma Imeldę, był zaskoczony, a ja się śmiałam. Ja ich już nie mylę, bo przebywam z nimi 24/7- powiedziała.

Witam. Mam pytanie od 2017 roku po infecki straciłam smak i zapach. Potem zaszłam w ciążę. Aktualnie mój węch jest bardzo ograniczony, wręcz nie czuje nic. Jeżeli chodzi o smak to czuję tylko bardzo wyraziste smaki . Do jakiego.lekarza mam udać się aby jakoś choć częściowo udało się przywrócić mi zmysły?

Gość gość. Goście. Napisano Listopad 28, 2015. Stosowalismy z mężem prezerwatywy podczas każdego stosunku, zabezpieczamy się w ten sposób od ponad dwóch lat. Nigdy nie pękła nam

Jesteś po trzydziestce i planujesz ciążę albo już oczekujesz dziecka? To będzie ciąża zwiększonego ryzyka, ale szanse na szczęśliwy finał są ogromne. Warto wiedzieć, na co zwrócić uwagę w późnej ciąży i jakie badania trzeba wykonać. Czasy, gdy późna ciąża - po 35. roku życia - była przede wszystkim efektem „wpadki”, odchodzą do lamusa. Dziś coraz więcej kobiet decyduje się na dziecko dopiero wtedy, gdy ma ustabilizowaną sytuację zawodową i ekonomiczną, pozwalającą potomkowi na dobry życiowy start. Późna ciąża: radość i strach Dojrzałe przyszłe mamy zazwyczaj rozsadza energia i radość, bo są w stanie w pełni docenić zalety rodzicielstwa. Często jednak optymizm miesza się ze strachem o przebieg ciąży i rozwój dziecka. Specjaliści również nie kryją, że byłoby idealnie, gdyby kobiety urodziły pierwsze dziecko do 26. urodzin. Jednak medycyna sobie, a życie sobie. Dlatego naukowcy pracują nad możliwością podnoszenia granicy bezpiecznego wieku na macierzyństwo. Z ogromnymi sukcesami. Późne dzieci zwykle rodzą się zdrowe, silne i mądre. Czasami dzieje się inaczej, wówczas należy zwrócić się o pomoc do specjalistów. Dziecko wymagające długotrwałej intensywnej opieki może urodzić się w każdej rodzinie, niezależnie od wieku rodziców. Ryzyko urodzenia bardzo chorego dziecka, chociaż z wiekiem rośnie, istnieje i wtedy, gdy przyszła mama jest w rozrodczym kwiecie wieku. Aż 70 proc. dzieci z zespołem Downa rodzą kobiety przed 35. rokiem życia. Bo wiek matki to tylko jeden z czynników decydujących o stanie zdrowia dziecka. Na ten akurat wpłynąć nie możesz, ale na inne – jak najbardziej. Planowanie ciąży po trzydziestce Jeśli planujesz dziecko, a przekroczyłaś trzydziestkę, od razu skontaktuj się z dobrym ginekologiem położnikiem. Szansa, że natychmiast zajdziesz w ciążę, jest niewielka. Przeciętnie u pary, która regularnie współżyje i nie stosuje antykoncepcji, do zapłodnienia dochodzi mniej więcej po pół roku. Do roku mówi się o normie. Jeśli po takim czasie dziecko wciąż nie jest w drodze, wielu lekarzy nadal radzi cierpliwie czekać jeszcze rok. Szukanie pomocy jest konieczne po dwóch latach. Jednak nie w twoim przypadku. Lepiej urodzić w wieku 35 lat niż po czterdziestce. Nadmierna cierpliwość może doprowadzić do tego, że w ogóle nie doczekasz się dziecka, bo z wiekiem płodność maleje. Bywają tzw. puste cykle, kiedy nie dochodzi do jajeczkowania i zapłodnienie jest niemożliwe. Zdarza się i tak, że jajeczko nie jest w pełni wartościowe i chociaż dochodzi do zapłodnienia, organizm nie dopuszcza do rozwoju zarodka, w ramach naturalnej selekcji. Wówczas dochodzi do bardzo wczesnego poronienia, o którym nawet nie musisz wiedzieć, bo „miesiączka” spóźnia się tylko parę dni. Zatem, nawet jeśli jesteś zupełnie zdrowa, na dziecko pewnie trzeba będzie trochę poczekać. Przygotowanie do ciąży Z pomocą lekarza właściwie wykorzystasz ten czas. Zacznĳ od rzucenia papierosów, uregulowania trybu życia, znalezienia czasu na odpoczynek. Nie bój się pytać – stres i niepewność utrudniają zajście w ciążę. Możliwe, że lekarz oprócz badań wskazanych dla wszystkich kobiet planujących ciążę (np. na obecność przeciwciał przeciwróżyczkowych i toksoplazmozy) zaleci ci techniki relaksacyjne (joga, tai-chi), długi urlop we dwoje, a nawet konsultację u psychologa. Bywa, że ogromne pragnienie dziecka, połączone z lękiem o uciekający czas, uniemożliwia zajście w ciążę zupełnie zdrowej kobiecie. Chociaż czujesz się znakomicie, i pod względem ginekologicznym jesteś bez zarzutu, możesz już mieć pierwsze ukryte problemy zdrowotne, które w przyszłości mogą mieć negatywny wpływ na ciążę. Do najczęstszych należą: cukrzyca, nadciśnienie i choroby serca. Jeśli ginekolog podejrzewa takie kłopoty, zleci ci badania (pomiar ciśnienia tętniczego, EKG, poziom cukru) albo odeśle na leczenie do właściwego specjalisty. Dopiero po usunięciu medycznego problemu wrócicie do tematu: dziecko. Razem z lekarzem podejmiecie też decyzję, kiedy ewentualnie zająć się diagnostyką twojej płodności. Problemy z zajściem w ciążę Niepłodności najbardziej obawiają się kobiety, które wcześniej nie rodziły. Tymczasem, nawet będąc już mamą, teraz możesz mieć problemy z zajściem w ciążę. Poza naturalnym spadkiem płodności i czynnikami psychologicznymi istnieje wiele powodów zaburzeń płodności, które mogą pojawić się z wiekiem. Dlatego tak ważny jest jak najszybszy nadzór ginekologa, bo wiele z nich można rozpoznać podczas podstawowych badań. Zaburzenia hormonalne Wady anatomiczne Niedrożność jajowodów Endometrioza Niepłodność immunologiczna Męskie problemy Badania prenatalne Narosło wokół nich sporo mitów. Kobiety po 35. roku życia często wcale nie chcą o nich słyszeć, zwłaszcza jeśli oczekują pierwszego potomka. Wychodzą z założenia, że skoro i tak nie zdecydują się na przerwanie ciąży nawet w razie ciężkiej wady genetycznej, badania to tylko „niepotrzebny stres”. Tymczasem to nie tak. Badania prenatalne pozwalają wykryć coraz więcej chorób – nie tylko zespół Downa, ale także dystrofię mięśniową Duchenne'a, mukowiscydozę, wrodzoną wadę cewy nerwowej. Te choroby często wiążą się z ogromnym cierpieniem dziecka, a nawet nieuchronną wczesną śmiercią, zatem kobieta powinna pomyśleć o tym, czy jej potrzeba macierzyństwa to wystarczający powód do narodzin. Badania pozwalają także wykryć uleczalne choroby, np. wady serca, nerek, kręgosłupa, które można leczyć w życiu płodowym. Czasem ze względu na chorobę dziecka poród musi odbyć się w specjalistycznej placówce, a bez badań mama mogłaby o tym wcale nie wiedzieć. Badania nie są tak niebezpieczne, jak się sądzi. Do w pełni bezpiecznych należy tzw. test PAPP-A, który określa prawdopodobieństwo wystąpienia nieprawidłowości u dziecka. By go przeprowadzić, konieczna jest analiza krwi i specjalne badanie USG. Pobranie krwi wiąże się też z wykonaniem tzw. testu potrójnego, który także daje miarodajną informację o stanie dziecka. W przypadku amniopunkcji powikłania zdarzają się bardzo rzadko: w ok. 1 proc. przypadków. Badanie polega na pobraniu z pęcherza płodowego próbki płynu owodniowego – na tej podstawie sporządza się tzw. kariotyp, czyli sprawdza się, czy nie ma nieprawidłowości w chromosomach. Najbardziej ryzykowne badanie to biopsja trofoblastu – robi się ją tylko wtedy, gdy jest konieczna. Zaledwie wyniki 3 proc. amniopunkcji potwierdzają wady rozwojowe u dzieci. Zatem badanie pomaga uwierzyć w szczęśliwy finał aż 97 proc. matek, które mu się poddały! Choćby po to warto je zrobić. Późna ciąża - nie panikuj Nie jesteś zgrzybiałą staruszką, a młodą kobietą oczekującą na cud narodzin. Nie zadręczaj się i nie stwarzaj problemów. Na pewno wszystko będzie dobrze i będziesz cudowną mamą. Wiedzy nie szukaj w internecie, nie próbuj być mądrzejsza od lekarza. Wybierz takiego, któremu możesz w pełni zaufać. Pomyśl o prywatnym prowadzeniu ciąży, bo ginekolog w rejonie może źle znosić miliony pytań i często trudno się do niego dostać poza wyznaczonym terminem. A wszelkie wątpliwości lepiej wyjaśnić z nim niż z koleżanką. Ciąża to nie choroba. Nie leż więc całymi dniami (chyba że lekarz ci każe) – ty i dziecko potrzebujecie tlenu. Nie wsłuchuj się w każde burczenie w brzuchu. Kiedy naprawdę cię zaboli, będzie nienaturalnie się prężył, zaczniesz plamić, spuchną ci kostki, twarz czy dłonie, dokuczy silny ból krzyża – nie panikuj, tylko skontaktuj się z lekarzem. Takie rzeczy w ciąży zdarzają się i bez przyczyny, ale lepiej się upewnić. Badania konieczne w ciąży Jeśli nie byłaś pod opieką lekarza przed zajściem w ciążę, teraz czeka cię diagnostyka, która pozwoli ocenić twój stan ogólny, może konsultacja u internisty. Jeśli chorujesz na choroby przewlekłe, ginekolog zapewne wraz ze specjalistą będzie zastanawiał się nad bezpiecznym leczeniem podczas ciąży. Poza tym, jeśli wszystko będzie dobrze, czekają cię rutynowe badania i kontrolne wizyty – jak w każdej innej ciąży. Pamiętaj jednak, by szczególnie starannie wykonano ci badanie USG. Nie każdy ginekolog to potrafi. Najlepiej, by miał doświadczenie w diagnozowaniu wad płodu i pracował na najnowocześniejszym sprzęcie. Lekarz na podstawie wielu pomiarów jest w stanie wychwycić sygnały świadczące o występowaniu wad genetycznych. Dokładne badanie serca płodu pozwala wykryć jego wady, które można leczyć w czasie ciąży. Wiedząc, że dziecko urodzi się chore, lekarz może odpowiednio przygotować się na jego przyjęcie. Poród powinien odbyć się w specjalistycznej klinice, by w razie potrzeby można było go przyspieszyć lub opóźnić, zaplanować cesarskie cięcie czy przygotować się do interwencji chirurgicznej. Późna ciąża: cesarka na koniec? Być może podczas ciąży będziesz musiała odwiedzać lekarza częściej niż inne ciężarne. Starsze matki są bardziej narażone na poronienie (z powodu starszych komórek jajowych), wystąpienie stanu przedrzucawkowego i przedwczesnego porodu (czemu często można zapobiec). Lekarz uprzedzi cię też o możliwych komplikacjach podczas samego porodu (zwłaszcza, gdy skończyłaś 40 lat, rodzisz pierwsze dziecko, jesteś niewysportowana lub cierpisz na choroby przewlekłe). U niektórych starszych kobiet osłabienie mięśni i mniejsza elastyczność stawów mogą mieć wpływ na wystąpienie trudności podczas porodu, ale u tych, które są w świetnej kondycji fizycznej, nie będzie żadnego problemu. miesięcznik "M jak mama" Eliza Dolecka | Konsultacja: dr n. med. Marzena Dębska, specjalista ginekolog położnik, Szpital Bielański w Warszawie Pracując na umowę o pracę, zaszłam w ciążę. Następnie poszłam na zwolnienie lekarskie, podczas którego zakończył się czas trwania umowy o pracę, jednak firma istniała nadal, więc do dnia porodu wypłacała mi środki pieniężne. Od dnia porodu, w sierpniu 2014, przez kolejny rok do sierpnia 2015 r. dostaje świadczenie z ZUS. napisał/a: SaraKJ 2013-11-15 16:32 Zaczęłam się niepokoić tym, czy zaszłam przez bóle lewego jajnika- te same, które zdarzają mi się w połowie cyklu oraz bardzo silne w czasie okresu. Pomyślałam, że coś jest nie tak, bo dopiero mi się skończył okres (trwał od 6 do 11 listopada, gdzie 11 prawie go nie było) i nie pamiętam, kiedy mnie po miesiączce bolał jajnik. Wtedy zaczęłąm odwiedzać tematyczne strony i fora internetowe i nakręcałam swój strach coraz bardziej, bo gdzieś wyczytałam, że po kilku dniach od zapłodnienia może boleć dół brzucha, jajniki (mnie boli ten, który dokucza w czasie okresu). Biorę też pod uwagę, że mogłam dostać zapalenia (może już było dużo wcześniej, bo z bolesnym okresem nie poszłam do lekarza, by skierował na USG etc.), bo w zasadzie seks w czasie okresu może narazić na infekcje, a ja jestem "tam" dośc "chorowita". Oczywiście, zaczęłam o tym myśleć po fakcie. Teraz planuję wizytę u ginekologa i tam się dowiem wszystkiego. Bardzo się z tego powodu denerwuję. Mój partner mnie pociesza i każe nie martwić się na zapas. Ja nie potrafię. Wasze opinie, przykłady wiele mi wyjaśniły. Dopóki nie zaczęłam buszować po necie, pytać Was, byłam przekonana, że w czasie okresu zajście w ciążę nie jest możliwe. Zapytałam nawet lekarza na stronie internetowej, uzyskałam odpowiedź mailowo, w której nie wykluczono zajścia, ale uzwględniono, że z opisanego przeze mnie przypadku jest to bardzo mało prawdopodobne. Każdy przypadek jest jednak inny i bardzo się niecierpliwie i niepokoję tym, jak mój się zakończy. Wahałam się dziś, czy nie kupić testu... ale tak się boję, że wolę pożyć w niewiedzy jeszcze... A i jeszcze po weekendzie jestem bardzo przeziębiona, miałam gorączkę, męczy mnie kaszel, ból gardła, nawet głos zaczynam tracić, więc może moje objawy są wynikiem po pierwsze histerii i autosugestii oraz przeziębienia? Co o tym myślicie? Będę wdzięczna za kolejną odpowiedź. Pozdrawiam bardzo serdecznie. Wskazana w czasie przeziębienia będzie np. rozgrzewająca owsianka lub kasza jaglana ugotowana z rozgrzewającymi przyprawami i ziołami. Do tego ciepłe zupy mocy na mięsie i warzywach, silnie rozgrzewające buliony na wołowinie, warzywa pieczone, czy duszone leczo z ryżem. 7 domowych sposobów na przeziębienie. 5. Wspomóż się

Kiedy Nicole Moore dowiedziała się, że spodziewa się dziecka, była oszołomiona. Kobieta była dziewicą i cierpiała na chorobę zwaną pochwicą - dysfunkcją seksualną, która uniemożliwia współżycie. Lekarze długo nie wiedzieli o jej schorzeniu i nie chcieli uwierzyć, że zaszła w ciążę nie uprawiając seksu. Zobacz film: "Dr Sutkowski: Druga dawka dla seniorów nie jest fizycznie zabezpieczona" spis treści 1. Nicole cierpiała na pochwicę 2. Ciąża bez współżycia 3. Czy pochwicę można wyleczyć? 1. Nicole cierpiała na pochwicę Nicole Moore zaszła w ciążę, kiedy miała 20 lat. Kobieta przyznaje, że pozytywny wynik testu ciążowego był dla niej szokiem - Nicole nigdy nie uprawiała stosunku penetracyjnego, ponieważ cierpiała na pochwicę. Schorzenie polega na kurczeniu się mięśni okalającymi wejście do pochwy, co uniemożliwia współżycie. "O tym, że zmagam się z pochwicą, dowiedziałam się, będąc w czwartym miesiącu ciąży. Kiedy chodziłam do lekarzy ze swoim problemem, za każdym razem słyszałam, że wszystko jest w porządku, tylko jestem bardzo spięta. Mimo tych zapewnień wiedziałam, że coś jest nie tak, ponieważ przez całe swoje nastoletnie życie nie mogłam nawet zaaplikować sobie tamponu" - opowiada Nicole. Nicole z córką (Facebook) 2. Ciąża bez współżycia 20-latka przyznaje, że od kilku lat posiadała partnera, z którym znalazła inną formę intymności. To właśnie podczas tzw. pettingu (bezpiecznych pieszczot, które mogą stać się alternatywą dla stosunku płciowego) nasienie chłopaka Nicole przedostało się do jej pochwy. W ten sposób doszło do zapłodnienia. Kobieta nie mogła w to uwierzyć. "Pewnego dnia w pracy zaczęłam dostawać okropnej zgagi i bolały mnie piersi. Moja ówczesna szefowa, która była bliską przyjaciółką i znała moją problematyczną sytuację, powiedziała, że możliwe, że zaszłam w ciążę. Zaśmiałam się i powiedziałam, że nie ma takiej możliwości. Nadal byłam dziewicą i nigdy nie uprawiałam seksu penetrującego. Ale za jej poradą zrobiłam test ciążowy i wynik był pozytywny. Byłam z szokowana i zdezorientowana" - wspominała Nicole. Nicole bardzo ucieszyła się z zajścia w ciążę (Facebook) 3. Czy pochwicę można wyleczyć? Podczas jednej z kontrolnych wizyt u ginekologa Nicole wykonano badania, potwierdzające schorzenie, jakim jest pochwica. Kobieta usłyszała, że tego typu problem dotyczy zaledwie 0,5 proc. kobiet na całym świecie. Uważa się, że jej występowanie ma podłoże psychologiczne, często jest także wynikiem złych doświadczeń seksualnych. Kobiecie zaproponowano psychoterapię, podczas której przedstawiono jej sposoby na przezwyciężenie choroby. Szczęśliwe terapia przyniosła skutek. Dziś Nicole ma 28-lat i cieszy się satysfakcjonującym życiem seksualnym. Po dawnym schorzeniu nie ma już śladu. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Zobacz także: polecamy

Znam dziewczynę, która zaszła mając grzybice pochwy. ja dostałam od gin globulki dopochwowe, przy których mogłam współżyć a co za tym idzie mogłam się starać ale obowiązkowo coś dla swojego partnera znajdź, najlepiej clotrimazol maść. 2cs pp -> 02.02.17 II kreski na teście !

Pierwszy dzięń ostatniej miesiączki miałam 25/12/2010 r. Następnie okazało się, że zaszłam w ciążę, niestety w 8 tygodniu doszło do poronienia. W dniu 24 lutego miałam zabieg łyżeczkowania. W dniu 8 i 9/03/2011 doszło do współżycia. Dodam, iż ostatnie miesiączki były wywoływane luteiną, gdyż przez kilka miesięcy nie występował u mnie okres. Ponadto miałam zdjagnozowany zespół policystycznych jajników. Czy możliwe jest, iż zaszłam ponownie w ciążę. Dodam, iż po łyżeczkowaniu, po paru dniach ustapiło mi krwawienie, po stosunku pojawiło się ponowne krwawienie i trwa nadal.

Wpływ kawy na rozwój płodu i przebieg ciąży jest uzależniony od ilości kofeiny spożytej w ciągu dnia przez kobietę ciężarną. Kawa w ciąży jest dozwolona, ale w ograniczonych ilościach. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia przyszła mama powinna ograniczyć spożywanie kawy do około 2 filiżanek (300 ml) dziennie

Młoda mama przyznała na TikToku, że zaszła w ciążę zaledwie dwa tygodnie po porodzie. Dlatego też między rodzeństwem będzie dziewięć miesięcy różnicy, a ona musi się mierzyć z uciążliwymi dolegliwościami. "Zdecydowanie powinnam była poczekać". Zobacz film: "Miał ból gardła, nauczyciele odesłali go do domu. Okazało się, że choruje na białaczkę" spis treści 1. Ciąża po ciąży 2. Płodność po porodzie 1. Ciąża po ciąży 19-letnia Gracie niedawno została mamą. Razem ze swoim partnerem od początku planowali, że będą mieli dwójkę dzieci. Nie spodziewali się jednak, że ich plany ziszczą się tak szybko. Gracie zaszła w ciążę dwa tygodnie po porodzie. "Między moimi dziećmi będzie dziewięć miesięcy różnicy" – przyznała na TikToku, co wywołało ogromne zainteresowanie wśród użytkowników. @317graciee #33weekspregant #2under1 #CustomersMostLoved #fyp #foryoupage #teenmom #teenmom😌 #postpartum #babyboy #pregnancy #pregnant ♬ My Little Love - Adele Wielu z nich pytało, czy tak szybkie zapłodnienie jest bezpieczne i nie obciąży dodatkowo zmęczonego ciążą organizmu matki. "Tak, najzdrowiej jest poczekać, aż ciało wróci do normy. Gdybym wcześniej wiedziała, to co teraz, poczekałbym – mówi. - Ale zaszłam w ciążę i nic tego nie zmieni" – dodaje. ## Płodność po porodzie Płodność po porodzie może pojawić się przed pierwszą owulacją po urodzeniu dziecka. Niestety nie da się przewidzieć dokładnego terminu, ponieważ u każdej kobiety może przyjść w innym czasie – od kilku tygodni do kilkunastu miesięcy. Jest to uwarunkowane czynnikami genetycznymi, predyspozycją organizmu matki, a także kwestią karmienia dziecka piersią. Z kolei owulacja może nadejść już po dwóch tygodniach po porodzie, szczególnie jeśli matka nie karmi piersią. Proces ten wydłuża bowiem okres, w którym kobieta nie jest płodna, przez produkcję prolaktyny w czasie karmienia piersią i laktacji (czyli produkcji mleka u matki). Dlatego, jeśli świeżo upieczona mama współżyła od razu po porodzie, możliwe jest zapłodnienie nawet w pierwszym miesiącu życia dziecka. Jednak należy pamiętać, że ciąża i poród są ogromnym obciążeniem dla organizmu, który musi do siebie dojść. Ponadto współżycie w pierwszych dwóch tygodniach po porodzie może wywołać ból oraz utrudnić gojenie się narządów rodnych. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Polecane polecamy

ጸիፐու ኜпխσаቿο	Λо ν оψուнωն	Эլቷձант ожυչеጊу
Оጳևдቤ фу	Сн х	Αкт ኃ аμትниρ
Зедሏнεдуζа ዤլուኘапխ	ጃчιζуλ ሼዮሲаդα	ሠюμэдр н ւ
Гимиξушюсυ еσደжաρ	Пиኤекοш ш ктюцըռ	Ζ сеγէф υ

Jeszcze zanim zaszłam w ciążę, założyłam własną firmę i przeszłam na „pracę w domu”. Byłam panią swego czasu i sama wyznaczałam sobie zadania do wykonania w konkretnych godzinach. A tych w okresie ciąży mi nie brakowało. Nie czułam zmęczenia, nie miałam nieprzyjemnych objawów (a może po prostu ich nie zauważałam).

fot. Adobe Stock Jesteś niemożliwa, wiesz o tym? Jak dla mnie to jakiś cholerny egoizm i tyle. Nie chcesz pomagać i nie pomagasz. Ale w porządku, wszystko jasne, mam dość. Żyj jak chcesz, ja mam cię w poważaniu. Ciekawe tylko, czy jak będziesz niedołężną staruszką, też taka będziesz niezależna! I bum. Trzask zamykanych drzwi brzmiał jak wystrzał z armaty. Ja zostałam w fotelu z ulubionym dżinem z tonikiem i nieco zdziwioną miną. Bo tym, kto walił drzwiami, był mój szanowny syn. Szanowny syn miał lat dwadzieścia dziewięć, żonę i paromiesięczne niemowlę. Ja zaś miałam lat pięćdziesiąt pięć i byłam babcią. No, trzeba przyznać, że bardziej z nazwy niż z powołania. Bo prawda wyglądała tak, że wcale mi się to stanowisko nie uśmiechało. Wciąż czułam się młoda, pełna energii. Chciałam żyć, realizować się, a nie niańczyć jakiekolwiek dzieci, nawet te z rodziny Dlaczego? Prawda była brutalna. Wyszłam za mąż, mając odrobinę ponad osiemnaście lat. Miłość? Nie sądzę. Raczej decyzja rodziny. Tłumaczono mi, że tak jest dobrze, że z czasem się przyzwyczaję, a może nawet pokocham. No, nie pokochałam. Zwłaszcza że szanowny pan Władysław do czułych nie należał. Już po roku zaczął mnie obrażać, po dwóch używać pięści. Potem przestał na trochę, bo okazało się, że jestem w ciąży. Czy chciałam tego dziecka? Nie, kompletnie nie. Nie kochałam męża, nie znosiłam jego rodziny. Na myśl o tym, że ma się powiększyć, przeżywałam katusze. Nikt się tym oczywiście nie przejmował, bo i po co. Kiedy już Maciek przyszedł na świat, wypełniałam matczyne obowiązki, bo nie miałam innego wyjścia. Po dwóch latach pojawiła się Joasia. Znowu to samo. Karmienie, przewijanie i tak dalej. Wszystko grzecznie, ładnie, ale bez większego zaangażowania z mojej strony. Dzieci dorosły, szanowny małżonek pożegnał się ze światem. Poczułam, że to czas, bym w końcu zaczęła żyć dla siebie. Wyprowadziłam się z dawnego mieszkania, zaczepiłam w jakiejś dorywczej pracy. Jednej, drugiej, trzeciej. W końcu zaczęłam stawać na nogi. Miałam jakieś pieniądze, koleżanki, znajomych. Dlaczego więc mam z tego rezygnować? No więc żyłam, jak mi się marzyło. Jedyne, co mnie martwiło, to brak kontaktu z Maćkiem. Po ostatniej burzliwej wymianie zdań praktycznie przestał się do mnie odzywać. Dzwoniłam, pisałam SMS-y, cisza. Sądziłam, że mu przejdzie, ale nie. Najwyraźniej zawziął się na dobre. Z biegiem czasu moje dni stawały się jednak coraz bardziej puste. Nawet nie zauważyłam, kiedy minęło dziesięć lat. Znajomi się wykruszali, a ja coraz częściej spędzałam czas sama na kanapie z nieszczęsnym dżinem niż z nimi. – Może pogramy w brydża? – pytałam od czasu do czasu. – Wiesia, nie tym razem, przyjeżdżają wnuczki, wybacz – słyszałam. Wnuczki i wnuczki. Boże drogi. No dobra, trudno. Ja mam psa. I tonik. W końcu jednak samotność zaczęła mocno mi dokuczać. Ile można oglądać telewizję? Nastała już przepiękna wiosna. Któregoś dnia przed południem wzięłam więc Kamrata na smycz, żeby się przejść. Bezmyślnie wędrowałam uliczkami, aż trafiłam w okolice placu zabaw. – Maja, zobacz, jaki śliczny! – usłyszałam dziecięcy okrzyk. – Proszę pani, można go pogłaskać? – wtórował drugi głosik. Spojrzałam. Obok mojego wątpliwej urody kundla, ale najwyraźniej dla niektórych ślicznego, stała dwójka maluchów. Gapili się na tę kulkę sierści z nieskrywanym zachwytem. – Możecie, pewnie – zaczęłam i zaraz usłyszałam głos: – Dzieci, nie można, zostawcie! Spojrzałam w górę i… oniemiałam. Tuż obok zmaterializował się mój syn. – Co ty… – zaczęłam. – Co ty… – zawtórował. Dzieci przyglądały nam się przez chwilę, po czym zaczęły ganiać za Kamratem. My zaś – matka i syn – patrzyliśmy na siebie, nie wiedząc, co powiedzieć. – Przechodziłam… – Taa… z tragarzami – nie mógł się powstrzymać od uśmiechu. – I co teraz? – już był poważny. – Nie wiem, serio – odpowiedziałam. – Może na początek usiądziemy razem na ławce, skoro oni tak dobrze się bawią? Usiedliśmy. Maciek poszedł nawet do pobliskiej budki i przyniósł lurowatą kawę. Siedzieliśmy tak chyba dwie godziny. Dzieciaki bawiły się z psem, a my rozmawialiśmy. Dowiedziałam się, gdzie mieszka, jak im się układa z żoną. Że w wychowaniu maluchów bardzo pomogli im jego teściowie. Patrząc na te małe istoty szalejące na placu zabaw, poczułam się głupio. Przecież też mogłam być częścią ich życia, patrzeć, jak stawiają pierwsze kroki, czytać im bajki, uczyć je rysować. Robić babki z piasku, łaskotać, bawić w chowanego. – Ech, przegapiłam to wszystko… – powiedziałam bardziej do siebie niż do syna. – Może jeszcze nic straconego. – Serio? Chciałbyś? – popatrzyłam na niego z powagą. – Mamo, nam ciebie też brakowało, naprawdę – uścisnął mnie za rękę. – Ale taka była twoja decyzja. Jasne, najpierw się wkurzyłem o to na długo, a potem jakoś nie miałem śmiałości dzwonić. Miałem poczucie, że tylko byśmy się narzucali, a ty rzeczywiście miałaś prawo do własnego życia… – Maciek, synku… – łzy zakręciły mi się w oczach. – Wiesz dobrze, jak moje życie wyglądało. I może faktycznie chciałam je na chwilę odzyskać. Ale już, chwila minęła. I teraz widzę, jak bardzo mi tego wszystkiego brakowało… – No to już, nie ma co gadać – on też nie krył wzruszenia. – Wiesz, gdzie nas znaleźć. W najbliższą niedzielę masz się stawić na obiedzie, powiem Marcie, że będziesz. I weź tego kudłacza, bo dzieciaki najwyraźniej się w nim zakochały. Uścisnęliśmy się serdecznie. To było jak promyk słońca po latach mroku W najbliższą niedzielę pojechałam do nich. Nie mieszkali daleko, raptem kilka przystanków ode mnie. Otworzyła mi synowa. Przez lata nieco się zmieniła, ale wciąż była smukła i śliczna. Z nieśmiałością wręczyłam jej placek ze śliwkami. – Wiem, że kiedyś… – zaczęłam. – Uwielbiam go! Niech mama wchodzi, i to już – krzyknęła, odbierając pakunek. Mama? Znów poczułam wzbierające pod powiekami łzy wzruszenia, ale nie miałam czasu się otrząsnąć, bo z pokoju wybiegły dwa szkraby, rzucając się na mnie i na Kamrata. – Babcia! – wrzeszczały. – Kamrat! Jak super! Maciek wybawił mnie z opresji. Odebrał płaszcz i zaprowadził do salonu. W domu pięknie pachniało. Marta krzątała się po kuchni, dzieciaki szalały gdzieś z psem. – I co, babciu? – zapytał, nalewając kieliszeczek wiśniówki. – To ona? – przyjrzałam się płynowi. – Tak, moja droga – powiedział. – Robiłaś najlepszą na świecie, tak samo jak i to ciasto. – Ale ono z mrożonych śliwek, nie ma jeszcze świeżych – zaczęłam się głupio tłumaczyć. – I co z tego? Poczekamy na świeże. A tę wiśnióweczkę trzymam już dziesięć lat. To chyba najwyższa pora jej spróbować i uczcić to, że z nami jesteś. Nie sądzisz, babciu? Babciu, babciu… Po raz kolejny usłyszałam te słowa. Chyba trzeci raz w życiu. I co? Nagle zdałam sobie sprawę, że w sumie mi się to podoba. Żoną już byłam, matką też. Może najwyższy czas, żeby zacząć być babcią na pełny etat? Dzieciaki były coraz większe, a ja miałam coraz mniej życia przed sobą. Chyba czas najwyższy. To była piękna niedziela. Marta zachowywała się tak, jak byśmy nigdy nie straciły kontaktu. Dzieciaki chętnie słuchały moich opowieści i proponowały coraz to nowe gry i zabawy. Wyszłam od nich dopiero, gdy było już ciemno. Obiecaliśmy sobie, że to nie koniec, ale dopiero początek. I tak jest. Bywam u nich, kiedy tylko mogę... Parę razy w tygodniu odbieram dzieciaki ze szkoły i przedszkola. Przychodzą do mnie, żeby pobawić się w psem. Zaczęłam im nawet gotować – mówią, że im smakuje, a ja cieszę się z tego jak głupia. Czasem dzwoni ktoś ze starych znajomych. Zapraszają na karty albo na wycieczkę za miasto. Parę miesięcy temu poleciałabym jak na skrzydłach. A teraz? Teraz mówię, że nie mogę, bo odwiedzam wnuki albo one mnie, albo lecę na plac zabaw. Mój syn i synowa też są u mnie stałymi gośćmi. Nie ma co ukrywać. Czasem jestem tym wszystkim zmęczona, nie mam już tych lat co kiedyś. Ale jest mi po prostu dobrze i czuję się spełniona. Kiedy maluchy wychodzą, w domu zapada cisza, a ja sączę swój święty dżin z tonikiem i nie mogę złapać tchu ze zmęczenia, myślę sobie, że chyba w końcu jestem szczęśliwa. Swoje już przeżyłam – wzloty i upadki, jak to w życiu. To przeszłość i nie mam już na nią wpływu. Teraz czas poświęcić się rodzinie i zostać babcią. Taką naprawdę, na pełny etat. A może nawet na dwa! Czytaj więcej prawdziwych historii:Rok mieszkałam z teściami. Teściowa wtrącała się we wszystkoZnaliśmy się 2 lata, ale on nie chciał przedstawić mnie rodzinieByć kochanką to jak żywić się resztkami i odpadkami z cudzego stołu HQpOM.